Wszędzie dobrze...

Robisz wszystko, żeby było dobrze. Jesteś stosunkowo młoda jak na prowadzenie domu, ale mieszkasz z nim, więc się starasz. Śniadanko jest, obiadek jest, a jak zmęczony po pracy chce, żeby mu napuścić wody do wanny to ma napuszczoną. I niby wszystko jest cudownie, bo wieczorem przytuli, a i rano da buziaka. Aż pewnego dnia wchodząc do pokoju słyszysz jak do Twojej koleżanki mówi, że gdyby mógł wrócić do domu na troche to by było najfajniej. Wtedy słyszysz jak coś w Tobie pęka i wychodzisz, bo nie umiesz powstrzymać łzy już spływającej po policzku. Milion razy zadajesz sobie pytanie co tutaj jest nie tak. Ty tak bardzo chcesz z nim, a on chce do rodziców.

I nie umiesz sobie tego wszystkiego wytłumaczyć. Nawet nie chcesz tego, ale jednocześnie czujesz jak z dnia na dzień narasta w Tobie potrzeba jakiejś deklaracji, jakiegoś okazania światu co on do Ciebie czuje, ale jedyne co możesz zrobić to czekać, aż on sam do tego dojrzeje. A z każdym takim tekstem czujesz jak wszystko oddala się o kolejne miesiące, bo jemu nadal tęskno do domu, ale nie tego, który moglibyście stworzyć razem, tylko do tego z mamusia. I tylko przed snem możesz pomarzyć o swojej przyszłej rodzinie, której tak bardzo pragniesz.

Odechciewa Ci się starań i hodujesz w sobie ten cholerny żal, który z każdym dniem bardziej Ci doskwiera. Bo tak bardzo chciałabyś usłyszeć najszczersze na świecie dziękuję, po prostu dziękuję, że o mnie dbasz, a zamiast tego słyszysz, że wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.

Ale nie w NASZYM domu.

Kawa o poranku.

Siedząc na huśtawce i pijąc kawę myślałam o tym jak pięknie byłoby, gdybyśmy mogli codziennie rano, przed pracą, siedzieć razem na tej huśtawce i ogrzewając się w promieniach słońca czerpać radość ze swojej bliskości.

Gdybyśmy mogli codziennie wieczorem zjeść dobrą kolację, wypić herbatę wymieniając się doświadczeniami całego dnia i zakończyć każdy kolejny dzień bliskością i miłością.

Uwielbiam siedzieć wieczorami na tarasie i milczeć wtulona w Twoje ramię. I uwielbiam się przy Tobie budzić i rozpoczynać dzień zatracając się w cieple Twojego spojrzenia.

Na razie nasze życie nie może tak wyglądać, ale głęboko wierzę, że kiedyś właśnie tak będę spędzała jego resztę, ze szczęśliwymi dziećmi w tle i zawsze ciepłym obiadem czekającym na Twój powrót z pracy.

Siedzę i nie myślę. Za pół godziny muszę wyjść do pracy. Znów mnie okłamał. Już ktoś kiedyś mnie okłamywał. Nie wiem co robić. Piszę tego posta i czuję jak trzęsą mi się ręce. Jestem potwornie blada, wyglądać w miarę normalnie pozwala mi jedynie sztuka kamuflażu.. makijażu. Jedynie oczy mnie zdradzają, po oczach widać wszystko. Smutne i czerwone jak po przepiciu. Wyłączam zmysły, nie czuję, nie myślę, nie odpisuję, nie odbieram. Odcinam się. Cztery godziny, jedynie przez cztery godziny muszę jeszcze udawać, że jest normalnie, że mój świat nie zachwiał się w posadach.

Szczęście.

Studentów można podzielić na dwie, dość duże grupy. Jedni to imprezowicze, którzy studiują na krawędzi i nie przejmują się zbytnio przyszłością. Wykazują podejście miej wyjebane, a będzie Ci dane i dzięki temu zapewniają sobie 5 lat niezłej zabawy, a co będzie to będzie. Być może kac - moralny - jak po każdej dużej imprezie.

Druga grupa to Ci, którzy nieustannie gonią za karierą. Zdobywają rzetelne wykształcenie, umiejętności językowe, praktyczne doświadczenie, kończą kursy, błyszczą w kołach studenckich i na koniec zostają nagradzani dobrą pracą i godną płacą. I to jest procentujące podejście. Jednak dla większości tych ludzi kariera wyklucza życie rodzinne przynajmniej na kilka lat po studiach. Więc zawsze jest coś za coś. Jeśli jednak realizują się w pracy i daje im to poczucie szczęścia to why not?

I jestem ja. Nie należę do żadnej z grup. Nie można powiedzieć, że nie imprezuję. Owszem lubię chill, często potrzebuję się zresetować i rozluźnić wśród znajomych jednak nie jest to dla mnie rzecz absolutnie niezbędna i definiująca studenta. Z drugiej strony staram się jak najwięcej wynieść ze studiów (nie mówię tutaj o krzesłach itp.), uczestniczę w dostępnych szkoleniach, zaliczam egzaminy na poziomie ponadprzeciętnym, jednak nie pcham się na prestiżowe praktyki czy do kół. Jest to moja świadoma decyzja, jednak czasem przyłapuję się na tym, że mam z tego powodu wyrzuty sumienia. Bo jak to jest, że ja sobie tak odpuszczam chociaż mam możliwości. A no tak to jest, że są rzeczy ważne i mniej ważne. Każdy z nas ma jakieś priorytety i ja coraz częściej utwierdzam się w przekonaniu, że moim priorytetem - największym i najważniejszym jest założenie rodziny. Coraz częściej siadam przy moim facecie i myślę, że nawet gdybym była teraz audytorem, pracującym w jednej z firm Wielkiej Czwórki, dostającym co miesiąc na konto sumkę co najmniej atrakcyjną nie byłabym człowiekiem szczęśliwym ani spełnionym. Jedynym co pozwoli mi się spełnić jest szczęśliwe małżeństwo, kochane dzieci i dom, w którym zawsze jest ciasto na stole i uśmiechnięta mama. Obraz ten jest dość idylliczny i zdaję sobie sprawę, że nie zawsze w życiu układa się po naszej myśli, ale zawsze powinniśmy próbować realizować swoje marzenia, tym bardziej, że moje nie są jakieś wyszukane, ot zwykłe, poukładane życie wypełnione miłością bliskich.

Jeżeli w studenckim środowisku są ludzie myślący podobnie jak ja, to jest ich na prawdę niewiele. Jeszcze nikogo takiego nie spotkałam. Kiedy mówię znajomym, że chciałabym mieć męża, dzieci, dom, jeśli nie zamiast to niedługo po studiach patrzą na mnie jakby mi wyrosła druga głowa.

Ogromnym szczęściem jest to, że ktoś może się Go doczekać.

Znowu myślę tylko o nim...

Uciekłam. Uciekłam tutaj, chociaż powinnam uczyć się zarządzania. 

I nie mam wyrzutów sumienia.

Jeszcze rankiem czuła zapach jego ciała na swojej skórze. Szkoda, że znów musiał wyjechać, ale przecież wróci. Znów niezaprzeczalnie pozostawił wspaniałe wspomnienia, od których ciepło się robi na sercu i niesłabnące poczucie oczekiwania na więcej. Chociaż czy może dać więcej? Więcej szczęścia? Przez całą noc, czując dotyk jego ciała tuż przy swoim i jego silne, a jednocześnie czułe męskie ramie myślała o tym, że ma już wszystko, a nawet jeśli to nie wszystko, to z tym właśnie człowiekiem jest w stanie wszystko osiągnąć. 

Widząc niebo w Twych orzechowych oczach.

P.